ਪੰਜਾਬੀ ਬੁਝਾਰਤਾਂ

ਸੋਨੇ ਦੀ ਥਾਲੀ ਜੜ ਆਉਂਦਾ ਟਿੱਕਾ
ਕਲਾਕੰਦ ਖਾ ਕੇ ਮੂੰਹ ਫਿੱਕੇ ਦਾ ਫਿੱਕਾ

ਕਾਲ਼ਾ ਛੰਬ
ਉਹਦੇ ਦੋ ਕਣ

ਕੋਅਲੀਆਂ ਦੀ ਬੋਰੀ , ਉਹਦੇ ਵਿਚ ਮਧਾਣੀ
ਜਿਹੜਾ ਉਹਦਾ ਮੱਖਣ ਖਾਵੇ
ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚ ਪਾਣੀ

ਕੋਲ਼ ਫਲ , ਕੋਲ਼ ਫਲ , ਕੋਲ਼ ਫਲ ਵਿਚਾਰਾ
ਕਿਸੇ ਕੋਲ਼ ਅੱਧਾ ਕਿਸੇ ਕੋਲ਼ ਸਾਰਾ
ਕਿਸੇ ਕੋਲ਼ ਹੈ ਵੀ ਨਾ ਲੇਖਾਂ ਮਾਰਾ

ਦੋ ਨਾਰਾਂ ਦੇ ਇਕੋ ਰੰਗ
ਗੁੱਤੋਂ ਪਕੜ ਕਰ ਼ ਜੰਗ
ਐਸੀਆਂ ਵੈਸੀਆਂ ਵੇਖਣ ਆਉਣ
ਇਕੋ ਅਪਣਾ ਨਾਮ ਧੁਰਾਉਣ

ਦੋ ਉਸ ਦੀਆਂ ਜੰਘਾਂ ਉਹ ਬੰਦਾ ਵੀ ਨਹੀਂ
ਚਾਰ ਉਸ ਦੇ ਪੈਰ ਉਹ ਮੱਝ ਵੀ ਨਹੀਂ
ਸੋਲਾਂ ਉਹਦੀਆਂ ਗਾਈਆਂ ਉਹ ਗੁੱਜਰ ਵੀ ਨਹੀਂ
ਚੌਂਠ ਉਸ ਦੇ ਚੇਲੇ ਉਹ ਜੋਗੀ ਵੀ ਨਹੀਂ

ਘਰ ਘਰ ਛੱਤਰਾਂ ਦੀ ਮਾਰ

ਲੌਂਗ ਤੇ ਲਾਚੀ ਨਹਾਉਣ ਲੱਗੇ, ਲਾਚੀ ਮਾਰੀ ਟਿੱਬੀ
ਲੌਂਗ ਸਰਾਸਰ ਪੁੱਟਣ, ਲੱਗਾ ਹਾਏ ਹਾਏ ਲਾਚੀ ਡੱਬੀ

ਕੋਠੇ ਚੜ੍ਹ ਲੇਟ ਕੋਠਾ ਸਹਿੰਦਾ ਏ
ਸੂਈ ਮੂਲ ਨਾ ਲਾ ਕੋਠਾ ਢੀਂਦਾ ਏ

ਇੱਕ ਬਾਤ ਅਜਿਹੀ ਪਾਈਏ ਸੁਣ ਵੇ ਭਾਈ ਹਕੀਮਾਂ
ਲੱਕੜੀ ਚੋਂ ਪਾਣੀ ਨਿਕਲੇ ਪਾਣੀ ਵਿਚੋਂ ਢੀਮਾਂ