اوہ

اوہ آ رہا ہے
اوہ آوے گا
اس دے ہتھ بندوق ہووے گی
جس نوں اوہ مدھر راگنیاں دا ساز کہندا ہے

جلاوطن بولاں نوں اوہناں دا وطن ملے گا
اک نہیں
دو نہیں
کنے ہی ویتناماں وچّ

ایہہ گلّ
اج رات بونے چن نے
تھکی ہوئی پائل نوں دسی
اس وشواس نال
کہ اوہ اچیاں چمنیاں نوں بونا کرکے چھڈےگا
کہ اس دی پیچھڑ ایہہ سُنیہا لے کے
اس دے رشمئی کناں تکّ خود چل کے آئی ہے
کہ اوہ فرشتہ اس پڑاء 'تے ہے
جتھوں نظر دسّ نہیں سکدی
کہ کوئی آؤندا ہے جاں جاندا ہے
تے کسے دی آمد دا بھرم
بندا تے ٹٹدا ہے

(تاں) پائل 'چ چھنکدیاں
اُلو دیاں اکھاں نے
جھٹ اس باز دا سپنا چتویا
جس دے اک ہتھ تیراں دا گچھا ہے
اک ہتھ ہری کچوچ کسے رُکھ دی ٹاہنی
تے جس دے پراں تے جڑے ہوئے پنجاہ ستارے

پر اسیں
جو اِس دی پیڑ دی مٹی چوں اگے پھلّ ہاں
اوہدا انتظار بھلّ بیٹھے
تے بادباناں 'تے خود لکھ کے اکھر
سونے دے طوطے پاسوں
ایہہ اکھواؤندے رہے :
"سمندر نچّ رہا ہے،
ایہدے وچّ چھال نہ مارو۔"

ساتھوں چوری
طوطے نے کئی وار لہراں توں پچھیا :
مرغابیاں نوں کسے نے ترنا سکھایا ہے؟
لہراں ہسدیاں تے دسدیاں :
مرغابیاں نوں کس ترنا سکھایا ہے؟

اوہ آوے گا
بھوکھ ساڈے قدماں 'چ ہووےگا
سرفروشی دی تمنا
اگانھ تُرے گی…