پنجابی اکھان

بندوق خالی وی ہووے، تاں وت وی دو آدمی ڈر دے ہَن

اٹھ سکاں نا تے فٹے منہ گوڈیاں دا

بارھاں سال بعد ارُوڑی کوں وی بخت لگدے

اتوں میاں تسبیح وچوں میاں کسبی

پکھی واساں دی کی دیس

آئی تے روزی نئیں تے روزہ

تر اوئے سُور میاں اپنیں باہیں

بہتی لنگھ گئی، تھوڑی رہ گئی

بکرا رووے جِند نُوں، قصائی مجھ نُوں

چاچا چور بھتیجا قاضی